Czechosłowacja wobec problemu kształtowania się granic po I wojnie światowej na Górnym Śląsku. Zarys problematyki

Abstract

Na stosunek Czechosłowacji do problemu granic na Śląsku po I wojnie światowej miał wpływ przede wszystkim jej konflikt z Polską o Śląsk Cieszyński, który dla był dla niej priorytetem. Żądanie terytorialne Pragi ulegały redukcji wraz z rozwojem konfliktu polsko-niemieckiego o Górny Śląsk. Rząd czechosłowacki opowiadał się za planem minimalnym, który zakładał uzyskanie czeskich wsi w Kłodzkiem, Raciborskiego na Górnym Śląsku i przedpola Bogumina. W obliczu pogorszenia się stosunków polsko-niemieckich w maju 1919 r. oraz możliwości konfliktu zbrojnego na Górnym Śląsku, Czechosłowacja postanowiła zachować neutralność w ewentualnym konflikcie polsko-niemieckim, a jej wysiłek był skoncentrowany na przygotowaniu materiałów na konferencję ambasadorów, która miała zadecydować o losie Śląska Cieszyńskiego. 28 lipca 1920 r. podzielono Śląsk Cieszyński, Orawę i Spisz. Czechosłowacja była bardzo zadowolona z tej decyzji. O ile Praga zachowała powściągliwość wobec wybuchu II powstania, to kolejne już potępiła. Jednak po trzecim górnośląskim zrywie stosunek Czechosłowacji do kwestii Górnego Śląska się zmienił – Edvard Beneš postanowił poprzeć francuską propozycję, a nawet zdołał przekonać lorda Curzona o zaletach francuskiego rozwiązania.