Śląskie (wrocławskie) reakcje na wydarzenia na Górnym Śląsku w latach 1918−1922/1926

Abstrakt

W opisie wydarzeń na Górnym Śląsku po I wojnie światowej w niewielkim stopniu zaznacza się stanowisko władz Wrocławia, stolicy prowincji śląskiej, administracyjnie podzielonej na trzy rejencje: opolską, wrocławską i legnicką. Na podstawie uchwały Sejmu pruskiego z 14 X 1919 r. ze Śląska wydzielono rejencję opolską, awansując ją do rangi prowincji górnośląskiej, z przewagą ludności polskiej, którą chciano pozyskać dla Niemiec, w związku z zapowiedzianym plebiscytem (20 III 1921 r.). Po plebiscycie i podziale Górnego Śląska między Niemcy i Polskę w lipcu 1922 r. Wrocław oczekiwał, że władze pomniejszonej terytorialnie prowincji górnośląskiej zrezygnują z podziału Śląska, czego jednak nie uczyniły, więc ustawę o podziale prowincji śląskiej Sejm pruski przyjął 25 VII 1923 r. Do 25 VI 1925 r., posłowie z obu prowincji współpracowali ze sobą w obradującym we Wrocławiu prowincjonalnym Landtagu, czyli w organie przedstawicielskim samorządu terytorialnego. Wraz z zakończeniem jego kadencji przed wyborami 29 XI 1925 r. i po podziale prowincjonalnego majątku w 1926 r., nastąpił ostateczny podział Śląska na dwie prowincje: Śląsk Górny z Opolem i Śląsk Dolny z Wrocławiem, istniejące do 1938 r.