Jak redagować tekst

Artykuł powinien być zredagowany zgodnie z wytycznymi przedstawionymi poniżej.

• Tekst powinien być opatrzony afiliacją i numerem ORCID,
• Streszczenie w języku polskim powinno obejmować ok. 1200-1800 znaków ze spacjami,
• Należy wypisać pięć słów kluczowych
• Materiał ilustracyjny powinien być zaznaczony w tekście, gdzie powinien wystąpić, a pliki w formacie jpg. lub tiff. o rozdzielczości 300 dpi należy przesłać niezależnie od pliku tekstowego.
• Zdjęcia i ilustracje powinny być podpisane numerem, opisem zdjęcia oraz źródłem pochodzenia lub prawami autorskimi np. 1. Widok z parku zamkowego na pałac w Pszczynie, fot. Marcin Cyran; 2. Portret zbiorowy Anhaltów i Hochbergów, Muzeum Zamkowe w Pszczynie. W przypadku zdjęć udostępnianych na licencji CC należy podać, którą licencją jest objęty materiał.
• Przypisy oraz bibliografię należy sporządzić zgodnie ze standardem APA 7 (poniżej podano przykłady zapisu, w razie wątpliwości polecamy skorzystać z generatora Grafiati).
• Objętość tekstów:
  • Artykuły naukowe (40 tys. znaków),
  • Materiały (40 tys. znaków),
  • Komunikaty (20 tys. znaków),
  • Polemiki i głosy dyskusyjne (40 tys. znaków),
  • Recenzje, zapowiedzi i sprawozdania z wydarzeń (20 tys. znaków),
  • Streszczenia obcojęzyczne (20 tys. znaków)

Redagowanie tekstu naukowego w stylu APA edycja 7

Tekst główny

• zapis czcionką TNR, 12, interlinia 1,5, treść justowana,
• dłuższe cytowania tekstu należy wprowadzać za pomocą cytatu blokowego,
• przytaczając tytułu książek, rozdziałów, artykułów należy stosować kursywę.

Przypisy

Przypisy uzupełniające podstawowe informacje zawarte w tekście głównym należy umieścić na dole strony i numerować używając cyfr arabskich.

Odsyłacze

W przypadku wątpliwości jak skonstruować przypis lub zapis bibliograficzny polecamy skorzystanie z generatora przypisów.

Zasady ogólne

Odwołania do innych prac i tekstów zarówno w w formie przytoczeń jak i dosłownych cytowań należy opatrzyć odpowiednim odsyłaczem bibliograficznym zapisanym w nawiasie i składającym się z nazwiska i roku wydania publikacji. Spisu cytowanej literatury, znajduje się na końcu tekstu w sekcji Bibliografia.

• odsyłacz do pracy 1 autora – podać nazwisko autora (bez imion i inicjałów), po przecinku, rok publikacji, przywoływane strony należy umieścić po kolejnym przecinku

(Nowak, 2022)

W niniejszym tekście reakcje te zostały opisane na podstawie artykułów zamieszczanych w najważniejszym dzienniku niemieckim na Górnym Śląsku (Kaczmarek, 2015).

lub

W pracy Nowaka (2022) można zauważyć…

Antoszewska (2015) podaje, że celem nadrzędnym jest rozrywka, a powiązania z historią wynikają z osadzenia „literackiego świata” w jakiejś epoce, traktowanej jednak dość luźno.

(Kowalska, 2020, s. 15-17)

Młodszy z rodzeństwa Jan Nepomuk został natomiast beneficjentem fideikomisu pieniężnego (Zedler, 1740–1742, s. 793) i nieżonaty wybrał karierę w szeregach Zakonu Maltańskiego.

lub

Kowalska (2020, s. 16) zauważyła, że

Jak podaje Kaczmarek (2015, s. 23) …

• odsyłacz do pracy 2 autorów

Jeśli praca ma dwóch autorów, za każdym razem w tekście lub w nawiasie należy podawać oba nazwiska, oddzielając je spójnikiem i następnie dać przecinek i podać rok publikacji.

(Kowalska i Nowak, 2021)

Kowalska i Nowak (2021) dowiodły, że dokument…

Odpowiedź biskupa była stosowna do królewskiego listu: „Wielka zażyłość między Duchem Świętym a Waszą Wysokością to dla mnie nowina; nic nie wiedziałem, że taka znajomość została zawarta. Mam nadzieję, że Paraklet ześle na Papieża i kanoników natchnienie zgodne z naszymi życzeniami” (Davies i Moorhouse, 2002, s. 253).

• odsyłacz do pracy 3 i więcej autorów

Jeśli praca ma trzech lub więcej autorów, to zarówno w tekście jak i nawiasie należy podać nazwisko tylko pierwszego autora, dodając za jego nazwiskiem skrót i in. oraz rok. Ten zapis należy stosować już od pierwszego cytowania danej pracy trzech lub więcej autorów.

(Kowalski i in, 2000)

W pracy Kowalskiego i in. (2000) postawiono tezę, że…

W odwecie za odmowę dostarczania żywności i furażu niektóre wioski zostały zniszczone (Czapliński i in., 2002, s. 187–189)

Jeśli dwie różne prace trzech lub więcej autorów mają ten sam rok i po skróceniu mają taki sam zapis, należy podać nazwiska pierwszych autorów i tak wielu kolejnych autorów, jak to konieczne do rozróżnienia dwóch prac.

Nowak, Kowalski, Wiśniewska i Wójcik (2010) oraz Nowak, Kowalski, Kamińska, Kowalczyk i Lewandowski (2010) byliby zapisywani po skróceniu jako Nowak i in. (2010). Dla rozróżnienia należy zastosować zapis

Nowak, Kowalski, Wiśniewska i Wójcik (2010) oraz Nowak, Kowalski, Kamińska i in. (2010) przedstawili różne hipotezy tego zjawiska

Ponieważ skrót i in. oznacza liczbę mnogą, dlatego nie można go odnosić się do jednego nazwiska – stąd w pierwsza pozycji zawierającej czterech autorów, dla rozróżnienia konieczne było podanie co najmniej trzech nazwisk, jednak ostatniego nie można zastąpić skrótem, dlatego wymieniono wszystkich autorów

• autor kooperatywny

Jeśli skrót instytucji jest powszechnie znany:

Pierwsze cytowanie w tekście: Narodowe Centrum Nauki (NCN, 2011)
Pierwsze cytowanie w nawiasie: (Narodowe Centrum Nauki [NCN], 2011)
Kolejne cytowania w tekście: NCN (2011)
Kolejne cytowania w nawiasie: (NCN, 2011)

Autor korporatywny zapis pełnej nazwy własnej
Uniwersytet Śląski (2012)
(Uniwersytet Śląski, 2012)

• publikacje prasowe

Podajemy, autora lub tytuł artykułu, rok wydania

• materiały archiwalne

Podajemy skróconą nazwę archiwum, sygnaturę, kartę i ewentualnie tytuł dokumentu.

• cytowanie dzieł klasycznych

Przy cytowaniu bardzo starych prac, do których oryginalnego pierwszego wydania nie ma dostępu, należy podać rok tłumaczenia lub rok wydania, z którego się korzysta, poprzedzając go skrótem tłum./wyd. Jeśli znana jest data oryginalnej publikacji, należy wstawić ją w odsyłacz, a za nią wstawić datę wydania, z którego autor korzystał. Obie daty są przedzielone ukośnikiem.

(Platon, tłum. 1980)
(Biblia Tysiąclecia, wyd. 1965)
Henryk VIII (1623/1895)

Zasady szczegółowe

• W sytuacji przywołania w tym samym nawiasie kilku różnych prac należy je oddzielać średnikiem i uporządkować alfabetycznie.

(Kowalska, 2020; Nowak, 2022)

Prawo Schaffgotschów posługiwania się tytułem dziedzicznego sędziego dworskiego w księstwie świdnicko-jaworskim król pruski potwierdził 22 stycznia 1747 roku (Konopnicka, 2014, s. 310; Kwaśniewski, 1993, s. 108).

Można oddzielić odsyłacz do głównej pracy od pozostałych odsyłaczy w nawiasach przez wpisanie skrótu zob. też: przed mniej ważnymi pracami, które powinny być uporządkowane alfabetycznie.
(Kowalska, 2000; zob. też: Nowak, 2002; Wiśniewska i in., 2001).

• W przypadku odwołań do kilku prac jednego autora należy je uszeregować chronologicznie, nazwisko autora podajemy tylko raz

(Nowak, 2020, 2022)

Po decyzji o podziale górnośląskiego obszaru plebiscytowego, podjętej w 1921 roku przez mocarstwa reprezentowane w Radzie Ambasadorów i po podpisaniu w Genewie polsko-niemieckiej Konwencji Górnośląskiej w roku następnym, uzgodniono – pod patronatem Międzysojuszniczej Komisji Rządzącej i Plebiscytowej oraz przy udziale rządów polskiego i niemieckiego – warunki przejmowania poszczególnych powiatów przez Polskę i Niemcy (Małysa, 2019, s. 477–487; 2022).

Jeśli kilka prac tego samego autora/autorów zostało opublikowanych w tym samym roku, należy je rozróżnić dodając litery a, b, c itd. po roku publikacji (bez spacji między rokiem a literą). Analogiczne oznaczenia powinny zostać wprowadzone w zapisie Bibliografii, przy czym poszczególne zapisy bibliograficzne należy uporządkować alfabetycznie według tytułu.

(Kowalski, 2022a, 2022b), (Nowak i Kowalska, 2000a, 2000b)

• dwóch różnych autorów o tym samym nazwisku

Jeśli przywołujemy prace różnych autorów, którzy mają takie same nazwiska, ale różne inicjały, należy wpisać inicjały imion tych autorów przy każdym odwołaniu się do pracy w tekście, nawet jeśli chodzi o inny rok publikacji.

A. Kowalska (2002) zaproponowała podział…. ale obecnie stosuje się… (C. Kowalska, 2022).
Model trzyczynnikowy został zweryfikowany empirycznie (A. Kowalska i Nowak, 2012).

W Bibliografii:
Kowalska, A. (2002). Tytuł książki. Wydawnictwo.
Kowalska, A., Nowak, D. (2012). Tytuł książki. Wydawnictwo.
Kowalska, C. (2012). Tytuł książki. Wydawnictwo.

Jeśli pod tym samym nazwiskiem i tymi samymi inicjałami kryją się dwie różne osoby, najlepiej podać w odsyłaczu pełne imiona obu autorów.

(Krzysztof Nowak, 2001), (Kamila Nowak, 2000)
Krzysztof Nowak (2001) stwierdził, że … z kolei Kamila Nowak (2000) wykazała…

Jeżeli autorzy pracy noszą to samo nazwisko, stosuje się standardowy zapis z nazwiskami i rokiem

(Nowak i Nowak, 2002)

• brak autora

Jeśli nie ma autora – w tekście podajemy tytuł pracy (książki, słowniki zapisujemy kursywą). Jeśli tytuł jest długi. można podać tylko jego początek (3 pierwsze słowa).

Bibliografia

W zależności od użytych materiałów powinna zawierać podział na: archiwalia, prasa, literatura

• archiwalia

Dane autora (jeśli są dostępne), data dokumentu, tytuł dokumentu, nazwa zespołu, szczegóły lokalizacji dokumentu (seria, sygnatura itp.), nazwa archiwum, a także miasto i kraj, w którym znajduje się archiwum. Jeśli dokument nie ma własnej nazwy/tytułu to w nawiasach kwadratowych i bez kursywy podaje się opis dokumentu

Kraszewski, J. I. (1876, 19 lutego). [List do Kazimierza Bartoszewicza]. Archiwum rodziny Bartoszewiczów (Sygn. 3145, S. 2), Archiwum Państwowe w Łodzi, Łódź, Polska.

[List Danysza z Instytutu Pasteura w Paryżu informujący o armii polskiej na Zachodzie]. (1917, 7 stycznia). Akta Bronisława Piłsudskiego (Sygn. 10, K. 1), Archiwum Akt Nowych, Warszawa, Polska. https://www.aan.gov.pl/galeria,art,763,bronislaw-pilsudski-dzialacz-niepodleglosciowy-zeslaniec-etnograf

Akta majątku Schaffgotschów w Cieplicach, pow. jeleniogórski (153/0), Archiwum Państwowe we Wrocławiu, Wrocław, Polska.

• artykuł w czasopiśmie

Nazwisko1, X., Nazwisko2, X. Y., Nazwisko3, Z. (rok). Tytuł artykułu. Tytuł Czasopisma, nr rocznika(nr zeszytu), strona początku–strona końca.

Stelmach, R. (2009). Arkadiusz Kuzio-Podrucki. Schaffgotschowie zmienne losy śląskiej arystokracji, Bytom 2007. Rocznik Jeleniogórski, 41, s. 219–220.

Antoszewska, K. L. (2015). „This is Mordor!” Usytuowanie zjawiska fantastyki w ruchu odtwórstwa historycznego epok starożytności i średniowiecza. Etnografia Polska, 59(1–2), s. 125–140.

• artykuł posiadający Digital Object Identifier (DOI): numer DOI należy podać na końcu zapisu bibliograficznego w formie linku

Nazwisko1, X., Nazwisko2, X. Y. (rok). Tytuł artykułu. Tytuł Czasopisma, nr rocznika(nr zeszytu), strona początku–strona końca. https://doi.org/xxxxx

• książka

Nazwisko1, X., Nazwisko2, X. Y. (rok). Tytuł książki. Wydawnictwo.

Halada, J. (1999). Lexicon české šlechty. Akropolis.

Polender, A. (2001). Pojedynek z nerwicą (wyd. 3). Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.

Szekspir, W. (1995). Romeo i Julia (J. Paszkowski, Tłum.). Sternik. (Oryginał został opublikowany ok. 1591–1595 r.)

Fiszer, J. M., i Czasak, M. (2019). Trójkąt Weimarski: Geneza i działalność na rzecz integracji Europy w latach 1991-2016. Instytut Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk; Polsko-Niemiecka Fundacja na rzecz Nauki.

• książka napisana pod redakcją

Nazwisko, X. (red.). (rok). Tytuł książki. Wydawnictwo.

Grabski, M. (Red.). (2006). Zabytki sztuki w Polsce. Śląsk. Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków.

• książka bez autora

Tytuł książki. (rok). Wydawnictwo.

Allgemeine Deutsche Biographie (T. 30). (1890). Verlag von Duncker i Humboldt.

Piastowie. Leksykon biograficzny. (1999). Wydawnictwo Literackie.

• wydawnictwo wielotomowe

Nazwisko, X. (rok). Tytuł książki. (T. X). Wydawnictwo.

Nazwisko, X. (red.). (rok). Tytuł książki. T. X. Tytuł tomu. Wydawnictwo.

Kosecki, A. (Red.). (2013). Młodość Historii: rekonstrukcja historyczna na Kujawach i Pomorzu jako pasja i przedmiot badań naukowych. (T. 1). Urząd Marszałkowski Województwa Kujawsko-Pomorskiego.

Blaźek, C. (1885). J. Siebmacher’s grosses und allgemeines Wappenbuch: T. 4(11) Der Adel von Österreichisch Schlesien. Verlag von Bauer und Raspe.

Grünhagen, C. (1881). Geschichte des Ersten schlesischen Krieges: T. 1. Friedrich. Andreas Perthes Verlag.

Maleczyński, K. (Red.). (1963). Historia Śląska: T. 1. Do roku 1763. Część III od końca XVI w. do r. 1763. Zakład Narodowy im. Ossolińskich Wyd. PAN.

• rozdział w pracy zbiorowej

Nazwisko, X. (rok). Tytuł rozdziału. W: Y. Nazwisko i B. Nazwisko (red.), Tytuł książki (s. strona początku–strona końca). Wydawnictwo.

Schindling, A. (1990). Friedrich des Großen Toleranz und seine katholischen Untertanten. W: P. Baumgart (Red.), Kontinuität und Wandel. Schlesien zwischen Österreich und Preußen. Jan Thorbecke Verlag.

Bogacki, M. (2010). „Wżywanie się” w przeszłość – odtwórstwo historyczne a nauka. W: K. Obremski i J. Wenta (Red.), Recepcja kultury średniowiecznej w humanistyce (T. 1, s. 153–196). Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika.

• rozdział w kolejnym wydaniu pracy zbiorowej, posiadającym numer DOI

Nazwisko1, X., Nazwisko2, Y. (rok). Tytuł rozdziału. W: Z. Nazwisko (red.), Tytuł książki (wyd. nr wydania, s. strona początku–strona końca). Wydawnictwo. https://doi.org/xxxxx

• prasa

Dane autora (autorzy). (Rok, data wydania). Tytuł artykułu. Nazwa gazety, numer tomu(numer wydania), strony. URL

Der Aufruhr in Oberschlesien. (1921, 06 Mai). Frankfurter Zeitung, 332.

Łysiak, T. (2020, 8 kwietnia). Krzyż morowy. Potęga „karawaki”. Gazeta Polska, (15), 14.

• tekst na stronie internetowej, który nie jest artykułem w czasopiśmie, książką ani rozdziałem w książce: należy podać autora, datę publikacji (jeśli jest znana), tytuł, a następnie adres strony internetowej

Nazwisko, X. (rok). Tytuł tekstu. https://xxxxx

Kaczmarek, R. (2015). „Der oberschlesische Wanderer”. Encyklopedia Województwa Śląskiego (T. 9). http://ibrbs.pl/mediawiki/index.php/Der_Oberschlesische_Wanderer

Jeżeli data publikacji tekstu znajdującego się na stronie internetowej nie jest znana, należy w miejscu daty wpisać b.d. oraz wskazać datę pobrania tekstu, używając sformułowania Pobrane dokładna data z: adres strony internetowej (bez kropki na końcu):
Nazwisko, X. (b.d.). Tytuł tekstu. Pobrane 24 marca 2020 z: https://xxxxx

Warzecha, B. (b.d.). Polskie tłumaczenie wyroku na ks. Jana Machę. Ksiądz Jan Macha. https://janmacha.gosc.pl/temat/2020/04/10/Polskie-tlumaczenie-wyroku-na-ks-Jana-Mache

 

Opracowano na podstawie:

Skimina, E., Harasimczuk, J., Cieciuch J. (2022). Podstawowe standardy edytorskie naukowych tekstów psychologicznych w języku polskim na podstawie reguł APA 7. Wydawnictwo Liberi Libri https://doi.org/10.47943/lib.9788363487560

Grafiati. (2020, 16 czerwca). Przykłady sporządzania odniesień według APA (edycja 7) w wykazie używanych źródeł. https://www.grafiati.com/pl/info/apa-7/examples/