Państwo polskie i polska opinia publiczna wobec problemu Górnego Śląska w latach 1918–1922

Abstrakt

Opis zaangażowania państwa polskiego w konflikt polsko-niemiecki na Górnym Śląsku zależał od sympatii politycznych: w okresie międzywojennym był efektem konfliktu pomiędzy centroprawicą a obozem belwederskim, w czasach PRL-u stanowił część historii rewolucyjnych zrywów lub rozrachunków z rzekomo obojętnym wobec śląskiej sprawy obozem sanacyjnym. W rodzimej historiografii ostatnich stu lat zaangażowanie militarne państwa polskiego było zbywane milczeniem. Tymczasem pomoc kadrowa i materiałowa trwała od jesieni 1920 roku – bez niej m.in. zajęcie linii Korfantego nie byłoby możliwe. Jednak mimo zaangażowania państwa polskiego w walki na Górnym Śląsku, już po ich zakończeniu i podziale spornego terytorium, konsekwentnie przedstawiano je wyłącznie jako rozpaczliwe zrywy polskich Górnoślązaków pozbawionych pomocy z Polski i walczących przeciwko regularnym oddziałom niemieckim. Ta teza nadal żyje w zbiorowej pamięci historycznej, do czego w pewnym stopniu przyczynił się m.in. skądinąd wspaniały film Kazimierza Kutza Sól ziemi czarnej. Tezę o niedostatecznym wsparciu Polski dla powstań śląskich, która ukształtowała się już w okresie międzywojennym, a motywowana była polską racją stanu – w tym kontekście – należy uznać za fałszywą.